Сляпая кішка
Сляпая кішка, цэкум (лац.: Caecum — ад грэч. typhlon; адсюль запаленне сляпой кішкі — тыфліт) — прыдатак у месцы пераходу тонкіх кішак у тоўстыя ў вышэйшых пазваночных жывёл (амніёт). Прадстаўляе сабой своеасаблівы загрузны бункер тоўстай кішкі, з якога пачынаюць рух неперавараныя рэшткі ежы[1].
У паўзуноў сляпая кішка прысутнічае ў зачаткавай форме ў выглядзе невялікага выступу (большае развіццё яна атрымала ў сухапутных чарапах), а ў млекакормячых часта дасягае значных памераў. Птушкі маюць дзве доўгія сляпыя кішкі, якія размяшчаюцца насупраць адна адной (у голубападобных яны, аднак, невялікія, а ў буравеснікападобных і сокалападобных адсутнічаюць)[2][3].
Кітападобныя, драпежныя, вялікая частка кажаноў маюць невялікую сляпую кішку (а ў насякомаедных і Afrosoricida яна наогул адсутнічае[4]). Наадварот, у траваедных жывёл, даўжыня сляпой кішкі часцяком больш даўжыні цела жывёлы[5][6]. У коней даўжыня сляпой кішкі складае 1 м пры ёмістасці 34 л[7]. Сляпая кішка траваедных актыўна ўдзельнічае ў пераварванні клятчаткі (змяшчае бактэрыі, якія выклікаюць закісанне).
У некаторых непаўназубых (лац.: Cycloturus sive Myrmedon) маюцца дзве сляпыя кішкі (у даманаў жа іх — тры; адна з іх, няпарная, знаходзіцца ў пачатку тоўстай кішкі, а дзве парныя размяшчаюцца ніжэй[8]). Myrmecobius fasciatus не мае сляпой кішкі.
Зноскі
- ↑ Дзержинский, Васильев, Малахов 2014, с. 398.
- ↑ Константинов, Шаталова 2004, с. 201, 379.
- ↑ Дзержинский, Васильев, Малахов 2014, с. 77, 262, 320.
- ↑ Зайцев М. В., Войта Л. Л., Шефтель Б. И. Млекопитающие фауны России и сопредельных территорий. Насекомоядные. — СПб.: Наука, 2014. — 391 с. — (Определители по фауне России, издаваемые Зоологическим институтом Ран. Вып. 178). — ISBN 978-5-02-038380-7.
- ↑ Константинов, Шаталова 2004, с. 379, 421.
- ↑ Барабаш-Никифоров И. И., Формозов А. Н. Териология. — М.: Высшая школа, 1963. — 396 с. — С. 76.
- ↑ Лысов В. Ф., Ипполитова Т. В., Максимов В. И., Шевелёв Н. С. Физиология и этология животных. 2-е изд. — М.: КолосС, 2012. — 605 с. — ISBN 978-5-9532-0826-0.
- ↑ Romer A. S., Parsons T. S. The Vertebrate Body. 5th ed. — Philadelphia: W. B. Saunders, 1977. — viii + 624 p. — ISBN 0-03-910284-X.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Дзержинский Ф. Я., Васильев Б. Д., Малахов В. В. Зоология позвоночных. 2-е изд. — М.: Издат. центр «Академия», 2014. — 464 с. — ISBN 978-5-4468-0459-7.
- Константинов В. М., Шаталова С. П. Зоология позвоночных. — М.: Гуманитарный издательский центр ВЛАДОС, 2004. — 527 с. — ISBN 5-691-01293-2.
- Слепая кишка // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
Слоўнікі і энцыклапедыі | |
|---|---|
| Нарматыўны кантроль |
